Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου
πατρός Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως
Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης
«ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου,
διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ». ( Γαλ. β, 16)
διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ». ( Γαλ. β, 16)
Για να δικαιωθούμε από την πίστη στον Ιησού Χριστό και όχι από τα έργα του νόμου, διότι δεν θα δικαιωθεί καμμία ανθρώπινη ύπαρξη από τα έργα του νόμου, αυτό το λέγει στην προς Γαλάτας επιστολή του ο μέγας των Εθνών Απόστολος Παύλος.
Όταν εδώ αναφέρεται ο νόμος, δεν εννοεί κάθε νομικό κείμενο αλλά τον νόμο του Μωϋσέως, τον νόμο του Θεού που έλεγαν ότι τηρούν Γραμματείς και Φαρισαίοι και οι Νομοδιδάσκαλοι του Λαού. Ίσως δε εξωτερικά να τον τηρούσαν, αλλά στην ουσία απήχαν πόρρω απ’αυτού. Είχαν την προσήλωση τους στην εξωτερική τήρηση των διατάξεων του νόμου και είχαν χάσει την ουσία του νόμου που ήταν να διατηρεί την σχέση του ανθρώπου με τον μόνο και αληθινό Θεό.
Ο νόμος δόθηκε για να θυμάται ο εκλεκτός λαός του Θεού την διαθήκη που είχε συνάψει με τον Θεό, αλλά οι ισραηλίτες συχνά πυκνά αθετούσαν τον νόμο και για αυτό τους δόθηκε γραπτώς. Αλλά και αυτόν τον νόμο τον κατέστησαν ανενεργή προς σωτηρία διότι τον έκαναν να φαίνεται σαν καταναγκαστικό έργο και όχι ως υπενθύμιση αυτής της εν ελευθερία διαρκούσης και υπαρχούσης σχέσεως Θεού και ανθρώπου.
Ο νόμος έχασε την σφριγηλότητα του και την ζωντάνια του γιατί απέκτησε πολλές κανονιστικές διατάξεις που όπως λέει αλλού ο θείος των Αποστόλων Παύλος ήταν αδύνατον να τηρηθεί και από αυτούς ακόμη που έλεγαν ότι ήσαν προσηλωμένοι τηρητές του νόμου του Μωσέως.
Αστόχησε ο άνθρωπος στην τήρηση του νόμου και τους χάρισε ο Θεός την μοναδική ευκαιρία να δικαιωθούν και να σωθούν οι άνθρωποι από την κατάρα του νόμου, καθώς έγινε ο Ίδιος, ο Ιησούς «επικατάρατος» αφού κρεμάσθηκε για χάρη του ανθρώπου επι ξύλου.
Το ξύλο αυτό ατίμωσε την αμαρτία «εν τη θνητή σαρκί Αυτού», όπως λέγει ο μέγας Βασίλειος στις ευχές της θειας Λειτουργίας του. Αυτό το ξύλο είναι ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του, η λύση της δικής μας δικαιώσεως. Δικαιώνεται ο άνθρωπος από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού και όχι απλά από την τήρηση ενός νόμου, όλα καλά και άγια, αλλά πως καταργείται ο νόμος τελικά; Γιατί ο νόμος δεν υφίσταται πλέον;
Γιατί αλλάζει νόημα και περιεχόμενο. Νόημα του είναι, πλέον, ο Σταυρός και περιεχόμενο του η Ανάσταση του Χριστού. Η ζωή του πιστού γίνεται σταυρικής ζωής μίμηση και όλος ο τρόπος της ζωής μας γεμίζει με χαρά αναστάσιμη χωρίς να ξεχνά να περνά αυτή η χαρά από τον Γολγοθά.
Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Σταυρό αλλά και Σταυρός χωρίς Ανάσταση, δηλαδή η σταύρωση του εαυτού μας εθελουσίως οδηγεί στην ανάσταση της συνυπάρξεως μας με τον Χριστό στην «τριαδική ενότητα»: Χριστός-Εκκλησία-Κόσμος. Αυτή δε η καινή συνύπαρξη μας οδηγεί τον Κόσμο να γίνει μια αληθινή σύναξη πιστών του δικαιούμενου ανθρώπου από τον Χριστό ως Εκκλησία Του, εξαγιασμένη και ευλογημένη στο όνομα του Σωτήρος και Λυτρωτού μας.
Αδελφοί μου, όπου υπάρχει πρόβλημα και δυσκολία εκεί κατεργάζεται ο Θεός την ελπίδα της δικής του δικαιώσεως για τον άνθρωπο που βαπτίζει τον εαυτό του στον Σταυρό και αγιάζεται τον αγιασμό του κόπου και του ιδρώτος του στο διάβα του σύγχρονου ανθρώπου. Ας ελπίσουμε να μην μείνουμε στο Σταυρό λυπημένοι αλλά να εξέλθουμε στους τάφους της απαισιοδοξίας μας και ας φωνάξουμε «ανέστη ο Κύριος» άπαντες εν επιγνώσει και αληθινή διαθέσει ψυχής φιλαμαρτήμονος μεν, αλλά μετανοούσης δε, ες αεί στο όνομα του Χριστού. Αμήν.
Όταν εδώ αναφέρεται ο νόμος, δεν εννοεί κάθε νομικό κείμενο αλλά τον νόμο του Μωϋσέως, τον νόμο του Θεού που έλεγαν ότι τηρούν Γραμματείς και Φαρισαίοι και οι Νομοδιδάσκαλοι του Λαού. Ίσως δε εξωτερικά να τον τηρούσαν, αλλά στην ουσία απήχαν πόρρω απ’αυτού. Είχαν την προσήλωση τους στην εξωτερική τήρηση των διατάξεων του νόμου και είχαν χάσει την ουσία του νόμου που ήταν να διατηρεί την σχέση του ανθρώπου με τον μόνο και αληθινό Θεό.
Ο νόμος δόθηκε για να θυμάται ο εκλεκτός λαός του Θεού την διαθήκη που είχε συνάψει με τον Θεό, αλλά οι ισραηλίτες συχνά πυκνά αθετούσαν τον νόμο και για αυτό τους δόθηκε γραπτώς. Αλλά και αυτόν τον νόμο τον κατέστησαν ανενεργή προς σωτηρία διότι τον έκαναν να φαίνεται σαν καταναγκαστικό έργο και όχι ως υπενθύμιση αυτής της εν ελευθερία διαρκούσης και υπαρχούσης σχέσεως Θεού και ανθρώπου.
Ο νόμος έχασε την σφριγηλότητα του και την ζωντάνια του γιατί απέκτησε πολλές κανονιστικές διατάξεις που όπως λέει αλλού ο θείος των Αποστόλων Παύλος ήταν αδύνατον να τηρηθεί και από αυτούς ακόμη που έλεγαν ότι ήσαν προσηλωμένοι τηρητές του νόμου του Μωσέως.
Αστόχησε ο άνθρωπος στην τήρηση του νόμου και τους χάρισε ο Θεός την μοναδική ευκαιρία να δικαιωθούν και να σωθούν οι άνθρωποι από την κατάρα του νόμου, καθώς έγινε ο Ίδιος, ο Ιησούς «επικατάρατος» αφού κρεμάσθηκε για χάρη του ανθρώπου επι ξύλου.
Το ξύλο αυτό ατίμωσε την αμαρτία «εν τη θνητή σαρκί Αυτού», όπως λέγει ο μέγας Βασίλειος στις ευχές της θειας Λειτουργίας του. Αυτό το ξύλο είναι ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του, η λύση της δικής μας δικαιώσεως. Δικαιώνεται ο άνθρωπος από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού και όχι απλά από την τήρηση ενός νόμου, όλα καλά και άγια, αλλά πως καταργείται ο νόμος τελικά; Γιατί ο νόμος δεν υφίσταται πλέον;
Γιατί αλλάζει νόημα και περιεχόμενο. Νόημα του είναι, πλέον, ο Σταυρός και περιεχόμενο του η Ανάσταση του Χριστού. Η ζωή του πιστού γίνεται σταυρικής ζωής μίμηση και όλος ο τρόπος της ζωής μας γεμίζει με χαρά αναστάσιμη χωρίς να ξεχνά να περνά αυτή η χαρά από τον Γολγοθά.
Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Σταυρό αλλά και Σταυρός χωρίς Ανάσταση, δηλαδή η σταύρωση του εαυτού μας εθελουσίως οδηγεί στην ανάσταση της συνυπάρξεως μας με τον Χριστό στην «τριαδική ενότητα»: Χριστός-Εκκλησία-Κόσμος. Αυτή δε η καινή συνύπαρξη μας οδηγεί τον Κόσμο να γίνει μια αληθινή σύναξη πιστών του δικαιούμενου ανθρώπου από τον Χριστό ως Εκκλησία Του, εξαγιασμένη και ευλογημένη στο όνομα του Σωτήρος και Λυτρωτού μας.
Αδελφοί μου, όπου υπάρχει πρόβλημα και δυσκολία εκεί κατεργάζεται ο Θεός την ελπίδα της δικής του δικαιώσεως για τον άνθρωπο που βαπτίζει τον εαυτό του στον Σταυρό και αγιάζεται τον αγιασμό του κόπου και του ιδρώτος του στο διάβα του σύγχρονου ανθρώπου. Ας ελπίσουμε να μην μείνουμε στο Σταυρό λυπημένοι αλλά να εξέλθουμε στους τάφους της απαισιοδοξίας μας και ας φωνάξουμε «ανέστη ο Κύριος» άπαντες εν επιγνώσει και αληθινή διαθέσει ψυχής φιλαμαρτήμονος μεν, αλλά μετανοούσης δε, ες αεί στο όνομα του Χριστού. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου