Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών Χίου ανοίγει τα χαρτιά του και μιλά για την Εκκλησία, τις Σχέσεις κληρικών και Δεσπότη αλλά και τις μη προβεβλημένες Δράσεις των Ιερέων της Χίου.
Από μικρό παιδί η σχέση του με την Εκκλησία τον έσπρωξε να γίνει ιερέας, κάτι που κατάφερε λίγα χρόνια αργότερα με την εισαγωγή του στη Σχολή Θεολογίας του ΕΚΠΑ.
Το όνομά του απασχόλησε τα τοπικά και εθνικά Μ.Μ.Ε. το 2007, όταν ο νεοσύστατος Σύνδεσμος Κληρικών Χίου ήρθε σε σύγκρουση τόσο με τον μακαριστό Μητροπολίτη Χίου κυρό Διονύσιο όσο και με τους Ιερείς των Μητροπολιτικών Γραφείων.
Βαθιά δημοκρατικός, λάτρης των θεσμών και ακηδεμόνευτο πνεύμα, ο παπά Γιώργης Κωνσταντίνου από την Καλλιμασιά αποτελεί το πρότυπο του νέου Ιερέα, που θεωρεί την Ορθοδοξία βήμα ελεύθερης έκφρασης και βούλησης αλλά και πυλώνα της Ελλάδας στην εποχή της κρίσης.
Τα παιδικά χρόνια και η επαφή με την Εκκλησία
Γεννήθηκα στην Καλλιμασιά στις 5 Αυγούστου 1968, από πατέρα καπετάνιο, τον καπ. Μιχάλη, και την κυρά Ανθή, το γένος Κοκκώδη.
Η αγάπη προς την Εκκλησία ήρθε από τα παιδικά χρόνια. Από την ηλικία των 9 χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στο Ιερό του χωριού. Από το 1974 βέβαια πήγαμε στην Αθήνα και είχα κι εκεί συμμετοχή, όμως όχι τόσο ενεργά όσο όταν βρισκόμουν στην Καλλιμασιά.
Στη Χίο ήμουν μέχρι την πρώτη τάξη Δημοτικού. Στη συνέχεια βρέθηκα στο Δημοτικό Σχολείο στην Καλλιθέα, στη συνέχεια στο 1ο πρότυπο Γυμνάσιο και Λύκειο της Καλλιθέας και τέλος στη Σχολή Θεολογίας στο ΕΚΠΑ.
Ιερέας: Επάγγελμα ή λειτούργημα;
Το να είναι κάποιος Ιερέας είναι θέμα κλήσης αλλά και κλίσης. Είναι δηλαδή το κάλεσμα αλλά και το να έχεις εσύ ο ίδιος την έφεση προς τα εκεί.
Πρέπει δηλαδή ο κάθε Ιερέας να έχει εσωτερική χαρά και ικανοποίηση με την επιλογή του. Αν δεν τα έχει αυτά, τότε θα είναι δυστυχισμένος ο ίδιος και θα παράγει αρνητικά αποτελέσματα.
Ο χώρος της ιεροσύνης δεν είναι πια χώρος επαγγελματικής αποκατάστασης και αυτό είναι καλό γιατί τον νέο Ιερέα τον επιλέγουν πλέον εκείνοι που έχουν τις προϋποθέσεις για την ιεροσύνη.
Λόγω της οικονομικής κρίσης η Εκκλησία ακολουθεί τον κανόνα της ποσόστωσης των εργαζομένων. Η Εκκλησία δηλαδή μπορεί να χειροτονεί όσους θέλει αλλά αυτοί που θα μισθοδοτηθούν θα είναι ένας ή δύο για να καλύψουν τις ανάγκες του τοπικού πληθυσμού.
Οι ιερείς ως «σάκοι του μποξ»
Εκείνοι που λένε διάφορα για τους ιερείς είναι συνήθως αυτοί που έχουν μία εσωτερική παρόρμηση να λένε. Είναι μία παρόρμηση είτε δικαιολογημένη, γιατί ασφυκτιούν και θέλουν να πουν κάτι, αλλά είναι και αυτοί που έχουν αντικληρικό πνεύμα και όταν βλέπουν ιερείς βγάζουν καντήλες.
Ζούμε σε μία χώρα δημοκρατική και η ελεύθερη γνώμη υπάρχει. Εδώ μπορούμε ελεύθερα να καθυβρίζουμε τον Θεό και να μη συμβαίνει τίποτα, κάτι που δεν γίνεται σε άλλα κράτη.
Τα «τυχερά» των Ιερέων και οι μύθοι
Ο Ιερέας αμείβεται ως εργαζόμενος με τον τρόπο που έχει αποφασίσει το Ελληνικό Κράτος, ως ανταπόδοση για τα όσα έχει πάρει από την Εκκλησία και ουδέποτε τα έχει επιστρέψει. Αυτή η απόφαση για ες αεί μισθοδοσία των κληρικών ανήκει αποκλειστικά στο κράτος από το 1952.
Αν το πρόβλημα ορισμένων είναι κάποια εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, θα τους έλεγα να δουν τι παράγουν οι κληρικοί κινητοποιώντας τον εθελοντισμό και γινόμενοι οι ίδιοι εθελοντές, κάνοντας μία δουλειά που έπρεπε να κάνει το ίδιο το κράτος.
Μέσα στην κρίση η Εκκλησία είναι το κράτος πρόνοιας. Αν δεν υπήρχε η Εκκλησία, τότε πολύ συνάνθρωποί μας θα είχαν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης. Ο Ιερέας είναι αυτός που παράγει, εμψυχώνει και παρηγορεί, απορροφώντας τους κραδασμούς της κοινωνίας πολλές φορές.
Ο Ιερέας επίσης είναι φορολογούμενος πολίτης. Υπάρχει μία παρανόηση που πρέπει να αποκατασταθεί. Γιατί, εκτός από τον Ιερέα, φορολογείται και η Εκκλησία πληρώνοντας εφορία και ΕΝΦΙΑ. Άρα ότι η Εκκλησία δεν πληρώνει είναι ένας μύθος.
Επειδή κάποιοι λένε συνεχώς για τα «τυχερά» των ιερέων, ας πάνε να δουν τι έχει μείνει πια στις ενορίες από όλο αυτό. Το 90% των ιερέων, εκτός αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει τι είναι ιεροσύνη, δεν απλώνει το χέρι , δεν ζητά.
Το ράσο που φοράμε, τα άμφιά μας, τα πάντα, τα πληρώνουμε εμείς. Άρα δεν είναι κακό να βοηθήσεις έναν ιερέα να είναι ευπρεπής για να τελεί τα μυστήρια.
Οι προκλητικές συμπεριφορές και το ράσο
Υπάρχουν σίγουρα συμπεριφορές που προκαλούν. Δεν είμαστε ούτε υπεράνθρωποι, ούτε άγιοι. Είμαστε αμαρτωλοί σε έναν δρόμο που προσπαθούμε να παλέψουμε με τον κακό μας εαυτό. Είμαστε άνθρωποι που πέφτουμε και σηκωνόμαστε, όπως οι αθλητές του στίβου. Παραδεχόμαστε ότι κάνουμε λάθη, τα ψάχνουμε, καλυτερεύουμε και προχωράμε.
Αν κάποιος μπήκε κάτω από το ράσο για να κρύψει αδυναμίες ή να βοηθήσει αυτές τις αδυναμίες του να υπηρετηθούν στην Εκκλησία, ως αρχιερέας, είναι επικίνδυνο. Αλλά σε αυτό δεν φταίει ούτε η Εκκλησία, ούτε το ράσο. Φταίει ο προσωπικός χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου.
Συνδικαλισμός και Εκκλησία
Ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου είναι ξεκάθαρα συνδικαλισμός. Το λέω έτσι για να αποφύγω τα στρογγυλέμετα. Εάν η Εκκλησία και η κοινωνία ήταν κοινωνία αγγέλων τότε δεν θα ήταν συνδικαλισμός, θα ήταν κάτι παράνομο.
Αλλά δεν είναι. Είμαστε έξω από τον Παράδεισο, άρα σε μία μεταπτωτική κοινωνία υπάρχουν προβλήματα και στον ανώτερο κλήρο. Δεν μπορεί να υφίσταται ο κληρικός μονάχα υποχρεώσεις.
Έχει και δικαιώματα και την ελευθερία λόγου και τη δυνατότητα συλλογικά να τα διεκδικήσει. Αυτό προσφέραμε στους Χιώτες κληρικούς. Δεν κάναμε επανάσταση. Θέλαμε αυτή την ελευθερία που μας προσέφερε ο Χριστός με τη θυσία του να την απολαμβάνουμε και να μην μπορεί κανένας να μας χρυσώνει την καταπίεση ως υπακοή.
Κάποιοι βέβαια προσπάθησαν τότε, το 2007, να διαβάλουν την κίνησή μας λέγοντας στον μακαριστό Διονύσιο ότι μαζεύαμε υπογραφές για να φύγει. Το Σύνταγμα όμως το λέει ξεκάθαρα, ότι δηλαδή υπό κηδεμονία κανείς δεν μπορεί να κάνει συλλόγους. Άρα η συλλογή υπογραφών ήταν η αποτύπωση της συμφωνίας των προσώπων μας σε έναν κοινό στόχο.
Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι έχουν την αρχή αλλά και εκείνοι που είναι περί την αρχή, η οποία είναι η λεγόμενη αυλή. Βεβαίως η σύγκρουση είναι φανερή αλλά και ουσιαστική.
Και η ουσιαστική σύγκρουση είναι αυτή που έχει την αγάπη μέσα της. Όταν λες σε έναν άνθρωπο ότι κάτι δεν είναι σωστό, τον βοηθάς. Τι αγάπη είναι στον πολιτικό ή στον Δεσπότη μας να του λες συνέχεια μπράβο; Τον ρίχνεις στον γκρεμό που λέγεται εγωισμός και έλλειψη αυτογνωσίας. Αυτή είναι η αγάπη;
Εμείς ό,τι έχουμε να πούμε στον Δεσπότη το λέμε πρόσωπο με πρόσωπο. Προσωπική μου πίστη είναι ότι, ειδικά αυτές τις εποχές, είναι μεγάλο λάθος να δίνουμε λαβές σε όσους διακατέχονται από αντικληρικό πνεύμα, σε αυτούς που θέλουν το κακό της Εκκλησίας. Δεν φταίει όλη η Εκκλησία αν έχουμε ένα τοπικό πρόβλημα.
Από την άλλη υπάρχει έλλειψη θάρρους γνώμης. Πολλές φορές οι ιερείς μου λένε πρέπει να μιλήσεις. Κι εγώ τους λέω ότι άλλο πρόεδρος και άλλο προστάτης. Η ελευθερία γνώμης είναι για εμένα οξυγόνο. Η Ορθοδοξία για εμένα είναι κατ’ εξοχήν πίστη που έχει αυτό το οξυγόνο.
Εκκλησία και εθελοντισμός
Τον εθελοντισμό η Εκκλησία τον διδάσκει. Άλλωστε το πάθος του Χριστού είναι εκούσιο πάθος και αυτό τα λέει όλα. Ο εθελοντισμός έχει πολλές εκφάνσεις και η Εκκλησία ασχολείται ενεργά με αυτόν.
Ένας από τους τομείς είναι η δασοπροστασία, στην οποία δεν συμμετέχω μόνο εγώ αλλά και αρκετοί ακόμα κληρικοί. Για το νησί μας είναι μεγάλη τιμή όλο αυτό το εθελοντικό κίνημα, που μεταφράζεται σε ώρες μη αμειβόμενης προσφοράς και που καμία σχέση δεν έχει με τα φρούτα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Στη δασοπροστασία συμμετέχουμε ενεργά στην πρόληψη, καθώς αυτή είναι που θα έσωζε όλες τις αθώες ψυχές που θυσιάστηκαν στις πυρκαγιές της ανατολικής Αττικής. Πρέπει να συνεχίζουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και αυτό είναι μία διαρκής προσπάθεια.
5 χρόνια τώρα με το κλιμάκιο ενημέρωσης μεταβαίνουμε από χωριό σε χωριό για να δείξουμε τη σημασία της πρόληψης στη ζωή μας. Επιπλέον της δασοπροστασίας, ειδικά στην Καλλιμασιά, φέτος γιορτάζουμε τα 20 χρόνια από την ίδρυση της Τράπεζας Αίματος της Ενορίας μας.
Την ίδρυση την έκανε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο με την ευλογία του μακαριστού Διονυσίου αλλά την στήριξη την παρείχαν όσοι συντάχθηκαν με αυτή την ιδέα και έγιναν αιμοδότες. Πλέον έχουμε 2 σταθερές αιμοδοσίες το χρόνο, διασφαλίζοντας 80 φιάλες αίμα που υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του χωριού μας.
Τέλος υπάρχει και το κομμάτι του Κέντρου Πρόληψης, στο οποίο συμμετέχει ενεργά η Μητρόπολη και μέσα από το οποίο δίνουμε τον δικό μας αγώνα κατά των εξαρτήσεων, όπως είναι τα ναρκωτικά, τα ποτά και ο τζόγος.
Νέοι, ηθική και Εκκλησία
Ο καθένας μπορεί να μάθει από τον άλλον. Η Εκκλησία μπορεί να κατέβει στο μπόι της νέας γενιάς και να την ακούσει. Το χειρότερο πράγμα σε έναν Ιερέα είναι να είναι κολλημένος και να είναι ισχυρογνώμων.
Κάθε άνθρωπος είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Άρα αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να είμαστε αυθεντικοί, με Χριστοκεντρικό λόγο και όχι ηθικοπλαστικό, γιατί η ηθική είναι μόδα που έρχεται και παρέρχεται ενώ ο Χριστός είναι εις τους αιώνες.
Ο Χριστός δεν έκανε διαλογή των ανθρώπων που τον πλησίασαν ανάλογα με την εμφάνιση και τα ρούχα που φορούσαν. Οι παπάδες δεν είναι η Αστυνομία του Θεού, ο Θεός θέλει πατέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου