Α. - Κοίταξε να δεις Άη Γιάννη μου! Πες στον Χριστό, με τα τόσα που κάναμε, αν δεν βρέξει, θα ρεζιλευτούμε και Αυτός και Εσύ και εγώ...
Αυτά έλεγε φωναχτά ο παπά-Αποστόλης, σε ένα προσφυγοχώρι της Βόρειας Εύβοιας, όταν η λιτανεία της ανομβρίας επέστρεφε ανηφορίζοντας στο χωριό. Τα έλεγε περπατώντας δίπλα από την τεράστια εικόνα του Προδρόμου, που είχαν φέρει οι παππούδες τους από τη Μικρασία. Του τα έλεγε ίσως, γιατί ούτε αυτός ο ίδιος ο παπάς δεν είχε καταλάβει τι διάβασε στις ευχές της ανομβρίας, που είχαν πει πριν λίγο! Του τα έλεγε όμως με την βεβαιότητα της καταστάσεως, που γράφει στο ημερολόγιο του για το πρόσωπο του παπά-Αποστόλη ο μακαρίτης Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος όταν ο παπάς πέθανε: «Πέθανε ο παπά Αποστόλης, είναι προφανές από πολλά "σημεία" ότι επρόκειτο για άγιο άνθρωπο και ιερέα».
Πριν φτάσουν στο χωριό η βροχή έλουζε τα πάντα και ο παπά-Αποστόλης τους έλεγε να μη φύγουν να προστατευτούν από το νερό, γιατί βρέχει Αγιασμό!
Β. Άναψε το δάσος των ελάτων και της μαύρης πεύκης στις παριές των Άλπεων δίπλα από το μοναστήρι των Τραπιστών. Η φωτιά κατάπινε και διέλυε τα πάντα. Κινδύνευαν τα πάντα. Το υλικό των δέντρων (ξύλα με πολλή ρετσίνη) πεύκα και έλατα και ο αέρας ήταν συνεργοί στην αποτέφρωση των πάντων. Όλοι ήταν ανάστατοι στην προοπτική ότι θα γινόντουσαν πυρίκαυστοι και κάποιοι ήταν προσευχόμενοι. Τότε βγήκε και πήγε προς την φωτιά ο ηγούμενος του μοναστηριού... Πλησίασε και πέταξε το ροζάριο-κομποσχοίνι του μέσα στη φωτιά! Δεν είπε τίποτε. Όμως η φωτιά, σα να της μίλησε, ή μάλλον επειδή της μίλησε, «... Ὁ συγκαταβάς τοῖς περί τόν Ἀζαρία» μεταβλήθηκε σε δροσιά και λούφαξε, σβήνοντας παντελώς.
Δύο αντίθετα θεματολογικώς «ΣΗΜΕΙΑ», που πλέον ακούγονται από τον σημερινό κόσμο και άνθρωπο με την περιέργεια των ιστοριών από το "Χόμπιτ" ή από κάποιο θρίλερ! Ατυχώς όμως με την ίδια... ερμηνευτική ακούμε κάτι τέτοια κι εμείς οι χριστιανοί. Η προσευχή μας έχει γίνει ή εκτονωτική ανακούφιση ψυχικών μας πιέσεων ή "απαίτηση" στη λογική παραγγελίας προς... σερβιτόρο (κατά την κυριολεξία της λατινικής λέξεως!). Όταν προσευχόμαστε στέλνουμε τελεσίγραφα και δεν αντέχουμε άλλη, πλην της θετικής, απάντηση στα αιτήματα μας!
Ο Θεός όμως, λέει ο Άγιος Σιλουανός και ο πατήρ Σωφρόνιος, «και βλεπόμένος παραμένει μυστήριο». Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις! Δεν έχεις δυνατότητα να καταλάβεις, δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις. Πρέπει όμως απαραιτήτως να ζήσεις αυτό το μυστήριο. Το μωρό δεν καταλαβαίνει την μητέρα του! Την ζει! Δεν πρέπει όμως να μείνει μωρό! Και μεγαλώνοντας πρέπει να κάνει αποτίμηση και να τοποθετηθεί για το πρόσωπο της μητέρας του. Έτσι κι εμείς με τον Θεό.
Ο παπά-Αποστόλης και ο καθολικός ηγούμενος είχαν τοποθετηθεί και ήξεραν τον Θεό και μπορούσαν να του ζητήσουν ως "παιδιά" Του (Ματθ. 18, 3) αυτό για το οποίο ήταν σίγουροι, ότι θα τους το δώσει. Εμείς διηγούμαστε (καλή ώρα) την ποιότητα άλλων για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του Πατέρα μας, αφού όταν «δοξάζετε ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α΄ Κορ. 12, 26).
Η φωτιά λοιπόν της Αττικής έχει μπει πλέον στα μπατζάκια μας! Μας καίει. Ατυχώς είμαστε «ξύλα, χόρτος, καλάμη» (Α΄ Κορ. 3, 13- 16) και κάθε είδους φωτιά μας κατακαίει και φανερώνει «ἑκάστου τό ἔργον ὁποῖον ἐστί» (Α΄ Κορ. 3, 13). Δεν μπόρεσε καμιά προσευχή μας να σβήσει την φωτιά. Θα ήταν παρανοϊκό παραλήρημα μια τέτοια απαίτηση και τυχόν αφελής ενέργεια. Έχουμε πολύ βαθιά μέσα μας την απαίτηση να είναι ο Θεός για μας ένας υπερπροστατευτικός μπαμπάς! Εκείνος δεν το δέχεται και έτσι καταλήγουμε να θεολογούμε ανέξοδα για την οργή και την αγάπη του Θεού και κάνουμε ακροβατικές πιρουέτες θεολογικών παραπομπών και λαϊκίζουμε, ζητώντας από τους χριστιανούς να προσευχηθούν για τους «ἐν πυρί μαρτυρικῶς τελειωθέντας»!!!
Όχι, πατέρες.
Και αυτοί οι αδερφοί μας πέθαναν με έναν από τους τόσους ανθρωπίνως ενδεχόμενους τρόπους θανάτου! Απεχθή; Ναι! Τρομερά επώδυνο; Σίγουρα! Αλλά δεν «ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς»!! Διαβάστε τον κανόνα του Ψυχοσάββατου και θα βρείτε εκεί και φρικτότερους τρόπους θανάτου. Άλλο τέλειωμα ζωής, άλλο "τελείωση" ζωής! Όλων των ανθρώπων η ζωή τελειώνει. Δεν "τελειούται" όμως όλων. Μόνον των μαρτύρων και των αγίων.
«Τελείωσιν τό μαρτύριον καλοῦμεν,
οὐχ ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν,
ὡς οἱ λοιποί,
ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐπεδείξατο»
Κλήμης Αλεξανδρεύς
Στρωματείς Δ, κεφ. 4.
Εμείς, μέσα σ’ όλα αυτά, ας αφήσουμε την λογόρροια την θεολογική, αφού ούτε βροχή μπορούμε να φέρουμε, ούτε την φωτιά να σβήσουμε (ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ) με τις προσευχές μας.
Και επειδή, όταν ο διπλανός μας πεινάει, το πνευματικότερο και θεολογικότερο θέμα είναι η ανάγκη του αδερφού μας, ας βάλουμε το χέρι στην τσέπη μας, να λύσουμε κάποια μικρή ανάγκη τους, αφού δεν μπορέσαμε να τους βοηθήσουμε στην αποφυγή της συμφοράς.
Εννοείται κάτι τέτοιο, αφορά πρώτα τους επισκόπους, μετά τους ιερείς, και στη συνέχεια τους χριστιανούς, γιατί εκτός από το να δοξαζόμαστε κι εμείς όλοι με την θέωση κάποιων αδελφών μας (παπα-Αποστόλη, καθολικός ηγούμενος), προηγείται κατά τον λόγο του Αποστόλου, το ότι, «όταν πάσχει ένα μέλος συμπάσχουν όλα τα μέλη (Α΄ Κορ. 12, 26).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου